O, Uyurken..

Yanımda uzanıyor öylece,
Göz bebekleri hareket ediyor; hafif hafif, bir sağa bir sola..
Sanki beni arıyor etrafında..
Nefes alışı o kadar sessiz ki; tıpkı bebekler gibi uyuyor..
Bazen kulağımı yaklaştırıyorum burnuna,
Dinliyorum nefes alış verişini..
Tam o anda göğüs kafesi geriliyor, bir yukarı bir aşağı,
Kokumun hepsini içine çekmek ister gibi sanki,
Tüm gücüyle nefes alıp veriyor..
Ya dudakları; o kadar güzel duruyorlar ki, öpmemek imkansız gibi.
Arada bir kıpırdıyor, mırıldanıyor ufak ufak,
Sanırım rüyasında beni görüyor..
Sessizce yanağına yaklaşıp öpmek istiyorum ama,

Bu defa da saçlarım düşüyor yüzüne ve irkiliyor..
"Boynu" işte bir insanın koku merkezi orasıdır.
Boynundan öpmem hoşuna gider hep..
Uyurken ellerini gezdirir birde,
Gözleri kapalı, yoklar elleri etrafı, orada olacağımdan eminmiş gibi..
Yakaladığında ise refleks olarak sıkıca  kendine çekip sarılır,
Gizlice bir şeyler yaptığımda bu beni korkutsa da,
Hep severim O'na verdiğim bu güven duygusunu..
İşte çoğu gece uyanıp, O'nu izlerim öyle sessiz sessiz..
Beni izlerken yakaladığın da ise; "Uykum kaçmıştı hayatım, dalmışım öyle" yalanını söylerim hep..
O'nu uyandırmayışımın nedeni,
Bir daha O'nu asla böyle görememekten korkmak mı?
Yoksa bu anı bozmamak için mi, bilemiyorum..
Bildiğim tek şey ise; bu senaryoyu hiç bıkmadan her gece tekrar tekrar oynayabileceğim..