12 Aralık 2012 Çarşamba

Değişim...

Sildim göz yaşlarımı...
Atlayıp arabaya, oraya gittim,
Özgür olduğuma inandığım o yere....
Akan her damla yaşta, derin nefesler aldım.
Sustum birde, söylemem gerekenleri yuttum, bir bir...
Dikiz aynasından baktım kendime, son bir kez.
Güçlü gözükmek için yaptığım makyaj yine dağılmıştı, gördüm...
Çevirdim kafamı, izledim dışarıyı derin nefesler alarak.
Çıkardım ayakkabılarımı ve üzerimde ki ceketi...
Üşüyeceğimi düşünmemiştim ilk defa.
Kapıyı açar açmaz selamladı rüzgar beni...
Açtı kollarını sanki, "gel" der gibi.
Ayaklarım kumlarla temas edince, içimde bir şeyler canlanıyordu sanki...
Deniz güzel kokuyordu yine, tıpkı bıraktığım gibi.
Ne kadar olmuştu gelmeyeli? Hatırlamıyorum...
Dalgalarını savuruyordu üzerime deniz, hesap sormak ister gibi bi hali vardı...
Kuruduğunu sandığım gözlerimden, yaşlar akmaya başladı yine.
Adımlarım büyüdü, yaklaştım kıyıya...
Kimse yoktu etrafta, yalnızdım yine, tıpkı alışık olduğum gibi...
İç çekerek başlayan mırıldanmalarım; büyüdü, büyüdü kocaman oldu.


Yükseldi sesim hızla,
Hatırlatıyordu deniz, hatırlıyordum...
O'nu, gözlerini, ellerini ve bir zamanlar ne kadar mutlu olduğumuzu...
Daldı gözlerim uzaklara, hafızam tazelemek için anıları zorluyordu adeta...
Ama engel olmadım bu defa, aksine yardımcı oldum.
Her detayı hatırlayıp, dalgalara bırakmak istiyordum...
Dalgalar bekliyordu ve bekledikçe hırçınlaşıyorlardı.
Ben bağırdıkça, deniz daha şiddetli dalgalarla yürüyordu üzerime.
Susmadım bu defa,
Susturmadım içimden geçenleri...
Bastırdığım ne varsa döktüm, döktükçe rahatladım...
Çığlıklarım kaç boyuta ulaştı, hesaplamadım.
Eğildim dizlerimin üzerine, umursamadan elbisemin ıslanacağını...
Soğuk kendime getiriyordu beni,
Rüzgar gözlerimden öpüp, kurutuyordu yaşları...
Bi el hissettim sanki omuzumda, 
Refleksle döndüm arkama ama kimse yoktu, gülümsedim...
Deniz fısıldadı kulağıma sonra, her şey güzel olacaktı, inandım...
Güzel olan her şeye inanmak istiyordum...
Güneş veda ediyordu bize yavaştan, bende denize veda edecektim usul usul.
Ama biliyordum,
Ne güneş doğmadan yapabilirdi, nede ben deniz olmadan...
Üşümüş ellerimle sildim kalan göz yaşlarımı,
Ve son bir kez daha derin bi' nefes aldım.
İçimdeki gücü hissedebiliyordum artık...
Yalnız, güçlü ve gülümseyen bir kadın koydum cebime.
Arabaya döndüğümde tekrar baktım aynaya, gözlerimdeki değişimi hissedebiliyordum...
Sonra mırıldandım usulca;
Bugün değil belki ama bir gün her insan değişmek zorunda...

4 yorum:

Adsız dedi ki...

mükemmel !

Menderes uysal dedi ki...

ONU DİNLİYORUM, NE GÜZEL YAZIYORSUN ARKADAŞ BENDE İLERİDE BİR KİTAP YAZMAYI DÜŞÜNÜYORUM AMA NASIL NERDE BAŞLIYACAĞIM A BİR KARAR VEREMEDİM İSTERİM Kİ SİZİN GİBİ BÖYLE YETENEKLİ ARKADAŞLAR LA TANIŞMAK İSTERİM BAŞARILARIN DEVAMINI DİLEİM SAYGILAR

Unknown dedi ki...

İnsanın her okuduğunda farklı şeyler hissediyor tebrikler.

Unknown dedi ki...

muhteşemmmm..

Yorum Gönder