Özlüyorum şimdi...

Özlüyorum şimdi...
Belki seni, belki sendeki beni, belki de bizi...
Bilemiyorum...
Sen yokken neler yaptığımı anlatsam, yada ne bileyim yazsam sayfalarca,
Sonra diyorum ki gerek yok, hem anlar mı o aptal?
Anlayacağına inansam hiç üşenmeden, sıkılmadan uğraşırdım biliyor musun?
Korkumdan radyo dinleyemiyorum, anlamazmış gibi bakma, oda senin yüzünden...
En savunmasız anımda çalıyor radyolar, şarkıyı, şarkımızı...
Çivi gibi çakılıyorum yerime,
Geliyor aklıma yaşadığımız, yaşadığım, yaşattıkların...
Aklımdaki süzgeç eliyor anıları sonra,

İyi olanları akıtıp kötüleri hatırlayacağıma,
Kötü olan her şeyi eleyip, iyileri veriyor elime...
Sonra olasılıklar başlıyor tabi,
Öyle olmasaydı böyle olmazdı, bunu yapmasam oda bunu yapmazdı gibi...
Bu süreç yıpratıcı, can yakıcı...
Biliyorum, bir insan bir yerlerde hala hatırlanıyorsa, kolay da unutamazmış...
Muhtemelen bende senin aklına geliyorum ara sıra,
Aklına gelip gelmediğimden çok, nasıl geldiğim düşündürüyor tabi beni.
Sonra her şeyi boş verip yakıyorum bi' sigara...
Her dumanda küfrediyorum gidişine.
Sigara bitince yine özlüyorum seni,
Özlememek için bir daha yakıyorum,
Ama oda bitiyor, sonra bir daha, bir daha...
Böyle böyle bir paketi bitiriyorum...
Paket bitiyor da, geceler bir türlü bitmek bilmiyor..
Sonrasında ise uzun gecelerime bir fincan acı kahve ve keşkelerim kalıyor...